آذرخش گیرهای اکتیو به صاعقه گیرهایی می گویند که براساس همان آزمایشی که فرانکلین انجام داده بود ساخته می شوند.

بر اساس این اصل که یک میله فلزی تیز شده بیشتر از سایر میله های غیر فلزی صاعقه را دریافت می کند.

همه اجسامی که در ناحیه پیشرو زیر ابر باردار قرار دارند با تجمع بار الکتریکی در آن ها، پیشرو بالارونده تولید می کنند.

که این پیشرو در اشیا بلند تر و دارای جنس فلزی بیشتر است.

که در این صورت صاعقه به آن ها اصابت می کند.

حالا یک آذرخش گیر را در نظر داشته باشید، اگر ما یک پیش بالارونده یا همان نیروی اضافی برای بالا رفتن به صاعقه گیر تدارک دیده باشیم این آذرخش گیر اکتیو خواهد بود.

و چون به صورت مصنوعی آن را افزایش داده ایم مساحت بیشتری را در بر می گیرد.

عملکرد آذرخش گیر های اکتیو بر اساس پتانسیل الکتریکی اتمسفر موجود در آن طراحی شده است.

و اگر شرایط جوی فاقد پتانسیل الکتریکی باشد مثل یک صاعقه گیر معمولی عمل می کنند.

قسمت حس کننده آذرخش گیرهای اکتیو وقتی پتانسیل از حد مجاز کمتر شود قسمت شارژ خود را روشن کرده و
شروع به شارژ شدن می کند.

وقتی که پتانسیل از حدی بالاتر رود یعنی به اندازه یک رعد و برق حدود ۱۰۰ کیلو ولت متر برسد در داخل صاعقه گیر یک مدار تریگر قرار داده شده که در هنگام صاعقه بین الکترود ها جرقه ایجاد می شود.

که در این صورت دستور تخلیه خازن ها را به الکترود میانی می دهد.

این کار باعث یونیزاسیون محیط اطراف صاعقه گیر می شود و پتانسیل اتمسفر افزایش می یابد.

آذرخش گیر اکتیو براساس استاندارد NFC17-102 برای حفاظت از ساختمان های بتنی و فلزی قابل استفاده است.