مقدمه:

در قرون ۱۷ و ۱۸ میلادی برای مقابله با آذرخش میله های ساده برق گیر کشف و ابداع گردیده اند.

که قدیمی ترین نوع آن، میله های ساده ایست که راس گنبدها و منارها در ایران خودمان نیز مورد استفاده قرار میگرفت.

در آن زمان این میله ها برای ایمنی ساختمان در بلندترین قسمت ساختمان قرار می گرفتند.

میدان نقش جهان، اصفهان نمونه ای از این ساختمان ها میباشد.

در زمانهای گذشته تا بحال برای یافتن راه های جلوگیری از صدمات و خسارات صاعقه، کوشش های زیادی به عمل آمده است.

که در آن رابطه کوشش های چشمگیر بنجامین فرانکلین و دالی بارد است.

 این کوشش ها موجب کشف و ابداع صاعقه گیرهای جدید گردید.

صاعقه گیر‌ها از نظر نحوه عملکرد، به دو نوع اصلی تقسیم می‌شوند:

۱-فعال(اکتیو)

۲-غیر فعال(پسیو)

صاعقه گیر‌های معمولی ساده از نوع غیر فعال (Passive) می باشند.

این صاعقه گیرها بر اساس شکل و خاصیت فیزیکی متضمن تشدید پدیده هایی مثل اثر میله نوک تیز (Point Effect) می‌ شوند.

و در این مسیر هیچ عامل تشدید کننده‌ای غیر از شکل خاص آن‌ها وجود ندارد.

مثل میله ساده فرانکلین، صاعقه گیر‌های ژوپیتر، و ترمینال سیم هوایی (سیم‌های معلق).

شعاع پوشش حفاظتی صاعقه گیر های معمولی:

از نوک صاعقه گیر نصب شده به زاویه ۴۵ درجه تا سطح افق را مخروط ایمنی می گویند و هر جسمی که در درون مخروط ایمنی قرار گیرد دیگر در معرض اصابت مستقیم صاعقه نخواهد بود.

و به همین دلیل است که دربعضی موارد برای پوشش کل ساختمان سایت از چندین صاعقه گیر به صورت قفس فاراده استفاده می گردد.

و حتی در استاندارد NFC 17-100 فرانسه برای حفاظت از کارخانجات پتروشیمی و نفت و … پیشنهاد گردیده که در اطراف ساختمان چهار دکل نصب و هر کدام از آن ها به وسیله سیم از سر به هم وصل شوند.

تا بدین صورت مخروط ایمنی با ضریب اطمینان بالا حاصل گردد.

در حالت کلی می توان نصب صاعقه گیر را با توپولوژی ساده یا مش (Mesh ) نمود.