در آزمایشی که توسط فرانکلین در نیمه قرن ۱۸ ام میلادی انجام گرفت، مشخص گردید که:

یک میله فلزی نوک تیز شده ، بیش از اشیا  هم اندازه یا میله های غیر فلزی صاعقه را به خود جذب می کند.

بعدها که مسئله صاعقه با دیدگاه های علمی تر و مبانی تئوری مورد بررسی بیشتر قرار گرفت، مطلب فوق با بیان جدیدتری به شکل زیر مطرح شد.

میله فلزی نوک تیز شده، پیشرو بالارونده ( Upward Leader)  بیشتری را از خود ساطع می کند.

 کلیه اجسامی که در ناحیه پیشرو زیر ابر باردار قرار گرفته اند با توجه به تجمع بار الکتریکی در آنها ، از خود پیشرو بالارونده ساطع می کنند.

که این پیشرو در اشیا بلند تر و فلزی و دارای نوک تیز بیشتر است.

از اینرو صاعقه به آنها اصابت می کند.

حال یک پایانه هوایی ( صاعقه گیر ) را در نظر بگیرید، چنانچه ما برای افزودن به میزان پیشرو بالارونده تمهیداتی اندیشیه باشیم مانند:

اتصال به برق ،

استفاده از خازن،

یا استفاده از رادیو اکتیو،

صاعقه گیر از نوع اکتیو ( فعال) خواهد بود.

زیرا میزان پیشرو بالارونده را مصنوعاٌ افزایش داده ایم .

بنابراین مساحت بیشتری را پوشش خواهیم داد.

اما اگر پایانه هوایی(صاعقه گیر) حالت طبیعی خود را داشته باشد و ما برای افزودن به میزان پیشرو بالارونده اقدامی نکرده باشیم ( مثل یک میله ساده یا مش روی بام ، سیم آویخته یا یک سقف فلزی) صاعقه گیر از نوع پسیو( غیر فعال) خواهد بود.

زیرا میزان پیشرو بالارونده را افزایش نداده ایم و بنابراین مساحت پوشش کمتری خواهیم داد.

این تفاوت اصلی صاعقه گیر معمولی با صاعقه گیر الکترونیکی است.

به عبارتی دیگر در صاعقه گیر الکترونیکی از اثر یونیزه نمودن هوای اطراف استفاده میشود که باعث میشود تخلیه صاعقه در مدت زمان کمتری صورت پذیرد.