مقدمه:
در میان تمام ماشین ها و دستگاه های گران قیمت و پیچیده، علم تصویربرداری پزشکی برای بسیاری از افراد، ظاهری مبهم دارد. چطور این دستگاه ها می‌توانند اشعه ایکس تولید کنند و آن گاه از عضوی از بدن رد شده و بر روی یک فیلم، تصویری از آن عضو به دست می آید. چطور دستگاه سونوگرافی با حرکت دادن قسمتی از آن بر روی بدن، حرکت اعضای داخلی جنین و مایعات را به خوبی نشان می دهد. بیمار هنگام قرار گرفتن در دستگاه های سی تی اسکن و ام آر آی با ترس خاصی از این که آیا ممکن است تحت خطر باشد، یا بعد از مدتی مشکلی به وجود آید، یا مجبور است برای تشخیص و درمان بیماری خود، خطر استفاده از این سیستم‌ها را بپذیرد.
تصویربرداری از اعضای بدن برای اولین بار توسط ویلهلم کنراد رونتگن فیزیکدان آلمانی و استاد دانشگاه ورزبورگ (wurzburg) آلمان در سال ۱۸۹۵ میلادی هم زمان با کشف اشعه ایکس از استخوان های دست همسرش انجام گرفت. علت نام گذاری ایکس به این اشعه نداشتن ایده به خصوصی در مورد آن بود. بنابراین آن را اشعه ناشناخته یا مجهول ایکس نامیدند و تصویرگیری با این اشعه، رادیولوژی نامیده شد.
طراحی و اجرای سیستم ارت برای دستگاههای رادیولوژی:
با توجه به توضیحات داده شده در مورد دستگاههای تصویر برداری پزشکی طراحی و اجرای یک سیستم ارتمناسب ضروری میباشد و لازم است قسمت های فلزی دستگاههای مذکور به شبکه ارت اتصال یابند با توجه به تماس مستقیم اکثر دستگاههای تصویر برداری دستگاه در طی اسکن با بدن بیمار و احتمال شوک الکتریکی ناشی از اتصالی فاز به بدنه دستگاه و حساسیت سیستم در مقابل امواج الکترومغناطیسی که میتواند ناشی ازصاعقه و یا اثرات سویچینگ موجود در شبکه برق باشد حداکثر مقاومت چاه ارت احداثی برای این دستگاهها یک اهم پیشنهاد میگردد.
