مقدمه:

صاعقه گیر لاله زار

یک سیستم حفاظت در برابر صاعقه برای محافظت از سازه در برابر آسیب ناشی از برخورد صاعقه با رهگیری چنین ضرباتی و عبور ایمن جریان های بسیار زیاد آنها به زمین طراحی شده است.

یک سیستم حفاظت در برابر صاعقه شامل شبکه ای از پایانه های هوا، هادی های اتصال و الکترودهای زمینی است که برای ایجاد یک مسیر امپدانس کم به زمین برای حملات احتمالی طراحی شده اند.

در حال حاضر راه حل های مختلفی در دسترس جهان است.

ILPA قویاً به ساده‌ترین، کارآمدترین و مدرن‌ترین وسیله مورد استفاده برای محافظت از مردم و ساختمان‌ها در برابر صاعقه اعتقاد دارد.

صاعقه گیرهای Early Streamer Emission  (ESE)

انتشار اولیه استریمر

اگر یک میله صاعقه مکانیسمی داشته باشد که یونیزاسیون را در نزدیکی نوک خود ایجاد می کند، منطقه صاعقه گیری آن به میزان زیادی افزایش می یابد.

بین سال های ۱۹۳۰ و ۱۹۸۰ مقادیر کمی از ایزوتوپ های رادیواکتیو به عنوان منابع یونیزاسیون  مورد استفاده قرار گرفتند که بعداً با دستگاه های مختلف الکتریکی و الکترونیکی جایگزین شدند.

طبق یک ثبت اختراع اولیه از آنجایی که بیشتر پتانسیل های زمین محافظ های صاعقه بالا می رود، فاصله مسیر از منبع تا نقطه زمین مرتفع کوتاه تر خواهد بود.

لذا میدان قوی تری ایجاد می کند (که بر حسب ولت در واحد فاصله اندازه گیری می شود) و آن سازه بیشتر مستعد یونیزاسیون و خرابی خواهد بود.

می توانید در بخش مقالات فنی ما درباره مشخصات ESE های مختلف اطلاعات بیشتری کسب کنید .

امروزه ESE ها به طور گسترده در نقاط مختلف کره زمین مورد استفاده قرار می گیرند.

در سال ۱۹۸۶ که اولین سال آمار موجود است، تعداد ESE 4088 بود در حالی که در سال ۱۹۹۶ تعداد انباشته آن ۱۱۲۴۱۲ واحد بود.

تعداد صاعقه گیر های ESE در سال ۲۰۲۳ به مرز میلیونی رسید (۱۰۰۳۵۰ دقیقاً برای سازندگان اروپایی)!

 ۳۵ سال گذشته نشان داده است که پایانه های هوایی ESE کارآمد هستند.