مقدمه:

در سیستم‌های تامین برق، یک سیستم ارت یا زمین ،پتانسیل الکتریکی هادیها را نسبت به سطح رسانای زمین تعریف می‌کند.

انتخاب سیستم ارت می‌تواند در ایمنی و سازگاری الکترومغناطیسی ازمنبع تغذیه، تأثیر بگذارد.

در این خصوص مقررات در بین کشورها می‌تواند بسیار متفاوت باشد.

بیشتر سیستم‌های الکتریکی یک سیم اتصال به زمین دارند.

تفاوت سیستم گراند و ارت:

به لحاظ لغت شناسی،  گراندینگ اصطلاحی است که بیشتر در آمریکای شمالی و استاندارد IEEE مصطلح است.

در حالی که واژه ارتینگ در سایر مناطق جهان استفاده می شود.

به لحاظ تکنیکی، همانطور که در IEEE بحث شده است، وقتی صحبت از ارتینگ می شود، اتصال مستقیم و فیزیکی به زمین به عنوان یک رسانای بسیار بزرگ مطرح است.

در حالی که در گراندینگ، مسیر برگشت جریان در مدار مطرح است.

در گراندینگ اتصال فیزیکی به خود زمین مطرح نیست و تنها ایجاد یک نقطه پتانسیل مرجع و یا ایجاد مسیری برای برگشت جریان (نول) و کارکرد تجهیزات اهمیت دارد.

لذا ممکن است نقطه گراند در محلی با فاصله از زمین واقع شده باشد.

یا با واسطه (امپدانس) و به طور غیر مستقیم به زمین وصل باشد.

بنابراین، ولتاژ نقطه ارت همواره صفر است در حالی که ولتاژ نقطه گراند ممکن است صفر نباشد.

به عبارت دیگر، ارتینگ اتصال هادیهای پسیو به زمین است که با هدف ایمنی انجام میشود.

هادیها و بدنه های فلزی ارت شده در حالت طبیعی حامل جریان نیستند و لذا شکل گیری جریان در ارت نشانه خطاست.

در حالی که گراند شامل هادیهایی است که به طور نرمال حامل جریان هستند (در قدرت سیم نول و در الکترونیک سیم منفی).

لذا، گراندینگ برای ایجاد مسیر بازگشت جریان و حفاظت مدار کاربرد دارد.

یکی ازنکات مهم دیگر، تفاوت محل ارت/گراند در مدارات ترکیبی قدرت و الکترونیک است.

در این مدارات، هر چند اتصال زمین مدارات قدرت و زمین یکی نشان داده می شود، ولی باید توجه داشت که اتصال زمین بخش الکترونیکی و قدرت از هم ایزوله هستند،

زیرا افزایش پتانسیل نقطه زمین در مدارات قدرت ممکن است موجب تخریب مدارات الکترونیکی شود.